creditor

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkreːditor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: crē·di·tor — morphologica: credi-tor

Notatio

← Latine: crēdō

Nomen substantivum

crēdi|tor, -tōris masc.

1. Qui aliquid alteri credit, quod proinde sibi debetur.

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	crēditor	crēditōrēs	I
gen.	crēditōris	crēditōrum	II
dat.	crēditōrī	crēditōribus	III
acc.	crēditōrem	crēditōrēs	IV
abl.	crēditōre	crēditōribus	VI
voc.	crēditor	crēditōrēs	V

Dictiones collatae

• crēdō, crēdere
• crēditrīx
• crēditum

Antonyma · contraria

• dēbitor

Translationes

Qui aliquid alteri credit

Anglice: male creditor (en) Esperantice: kreditoro (eo)

Germanice: Gläubiger (de), Geldgeber (de), Kreditor (de)

Discretiva

creditor dictio est in variis linguis:

• Anglice: creditor

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
crēditor	secunda singularis	futurum	passiva	imperativus	crēdō
crēditor	tertia singularis	futurum	passiva	imperativus	crēdō

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkreːditor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: crē·di·tor — morphologica: cred-itor