cursoris

Discretiva

cursoris dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cursōris	casus genitivus singularis	substantivi cursor

Appellatio pronuntiatusque

API: /kurˈsoːris/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cur·sō·ris — morphologica: cursor-is

Loci

Lucius Annaeus Seneca -3/+65

Iordanus Brunus Nolanus 1548-1600

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• “Sed nihil,” inquit, “agere sinit morbus, qui me omnibus abduxit officiis.” Corpus tuum valetudo tenet, non et animum. Itaque cursoris moratur pedes, sutoris aut fabri manus inpediet; si animus tibi esse in usu solet, suadebis docebis, audies disces, quaeres recordaberis. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae ^[1][2]

Latinitas nova

saec. XVI.

• Non id perficies primo ad semidiametri illius circuli longitudinem positis cursoribus, circinoque ad angulum rectum disposito; et deinde, centro circini in centro circuli collocato, necessario cursores primi duo puncta quae quadrantem terminent exhibebunt; quo quidem habito per unius cursoris vestigium alterius cursoris vestigio succed ens in plano puncta designabuntur, quae sunt ad lineas quadrati terminandas ordinata. —Mordentius et de Mordentii circino Iordani Bruni ^[3][2]

Fontes