cursuri

Discretiva

cursuri dictio est in variis linguis:

Dictiones similes

• Dacoromane: cursurii

Formae affines

Latine

cursūrī

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cursūrī	casus genitivus singularis · genus masculinum	participii cursūrus
cursūrī	casus genitivus singularis · genus neutrum	participii cursūrus
cursūrī	casus nominativus pluralis · genus masculinum	participii cursūrus
cursūrī	casus vocativus pluralis · genus masculinum	participii cursūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /kurˈsuːriː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cur·sū·rī — morphologica: curs-ur-i

Dacoromane

cursuri

Proprietates grammaticales¹

Forma	Modus flexurae	originis
cursuri	casus nominativus/accusativus pluralis	substantivi curs
cursuri	casus genitivus/dativus pluralis	substantivi curs

Appellatio pronuntiatusque

API: [ˈkursurʲ]

Syllabificatio phonetica: cur·suri — morphologica: curs-uri

Proprietates grammaticales²

Forma	Modus flexurae	originis
cursuri	casus genitivus/dativus singularis	substantivi cursură

Appellatio pronuntiatusque

API: /kurˈsurʲ/

Syllabificatio phonetica: cur·su·ri — morphologica: cursur-i

Loci

Erasmus ca. 1469-1536

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas humanistica

saec. XVI.  (ca. 1500/1508 p.C.n.)

• Interpres ostendit, ut modo dixi, metaphoram mutuo sumptam a stadiis, in quibus carceres erant repagula quaedam, unde cursus initium erat, quae Graeci βαλβῖδας, seu ἀφετηρίας appellant, iuxta has linea tendebatur, cui insistebant cursuri. Vnde frequentes illae apud Latinos etiam scriptores formulae a carceribus ad metam, a meta ad carceres. —Adagiorum chiliades Erasmi ^[1][2]

Fontes