defendendis

Discretiva

defendendis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dēfendendīs	casus dativus pluralis	gerundivi dēfendendus
dēfendendīs	casus ablativus pluralis	gerundivi dēfendendus

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːfenˈden.diːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·fen·den·dīs — morphologica: de-fend-end-is

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Demetrius Cantemir 1674-1723

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 85 a.C.n. / 669 a.u.)

• Ea igitur poena si affici reum non oporteat, damnari quoque non oportere, quoniam ea poena damnationem necessario consequtur. Hic defensor poena commutationem ex translativo genere inducendo totam infirmabit accusationem. Verumtamen ceteris quoque criminibus defendendis coniecturali constitutione translationem confirmabit. —De inventione Ciceronis ^[1][2]

Latinitas nova

saec. XVIII.  (1714 p.C.n.)

• Iuvabit ad magis illustrandam rem χρισόβουλον proavo nostri Theodoro Cantemyrio a Stephano Magno datum hic inserere: est autem huius fere sententiae: „Cum Theodorus Cantemyrius, Ciliensis et Smilensis Pircalabus in defendendis contra Turcarum Tartarorumque irruptiones illis urbibus fidelem se servum, et strenuum pro Cruce militem se praebuerit, postea vero Deo ita permittente omnia illa loca a Turcis devastata occupataque, ipse vero illorum vi coactus fuerit, patrias suas possessiones, quas avi proavique ipsius praestitis fideliter servitiis a beatae memoriae antecessoribus nostris dono obtinuerant, deserere.” —Descriptio Moldaviae Demetrii Cantemir ^[3][2]

Fontes