defendendus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːfenˈden.dus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·fen·den·dus — morphologica: de-fend-end-us

Notatio

← Latine: dēfendō

Gerundivum

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
dēfendendus	—	—	passiva	gerundivum­	nominativo	dēfendō (dēfendere)

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	dēfendendus	dēfendenda	dēfendendum	nom.	dēfendendī	dēfendendae	dēfendenda
gen.	dēfendendī	dēfendendae	dēfendendī	gen.	dēfendendōrum	dēfendendārum	dēfendendōrum
dat.	dēfendendō	dēfendendae	dēfendendō	dat.	dēfendendīs	dēfendendīs	dēfendendīs
acc.	dēfendendum	dēfendendam	dēfendendum	acc.	dēfendendōs	dēfendendās	dēfendenda
abl.	dēfendendō	dēfendendā	dēfendendō	abl.	dēfendendīs	dēfendendīs	dēfendendīs
voc.	dēfendende	dēfendenda	dēfendendum	voc.	dēfendendī	dēfendendae	dēfendenda

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

M. Fabius Quintilianus ca. 35–100

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (62 a.C.n. / 692 a.u.)

• Nam, si est initum a P. Sulla consilium inflammandae huius urbis, exstinguendi imperi, delendae civitatis, mihi maiorem hae res dolorem quam Q. Hortensio, mihi maius odium adferre debent, meum denique gravius esse iudicium, qui adiuvandus in his causis, qui oppugnandus, qui defendendus, qui deserendus esse videatur? —Pro P. Sulla oratio Ciceronis ^[1][2]

saec. I.  (ca. 90–96 p.C.n.)

• Praecipere vero ac discere quo modo etiam probatione difficilia tractentur necessarium est. Nam frequenter etiam optimae causae similes sunt malis, et innocens reus multis veri similibus premitur, quo fit ut eadem actionis ratione defendendus sit qua si nocens esset. Iam innumerabilia sunt bonis causis malisque communia, testes litterae suspiciones opiniones. Non aliter autem veri similia quam vera et confirmantur et refelluntur. Quapropter ut res feret flectetur oratio, manente honesta voluntate. —Institutio oratoria Quintiliani ^[3]

Fontes

3. Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber duodecimus, I. Non posse oratorem esse nisi virum bonum. [45] — defendendus