defensurus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːfeːnˈsuːrus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·fēn·sū·rus — morphologica: de-fens-ur-us

Notatio

← Latine: dēfendō

Participium

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
dēfēnsūrus	—	futurum	activa	participium­	nominativo	dēfendō (dēfendere)

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	dēfēnsūrus	dēfēnsūra	dēfēnsūrum	nom.	dēfēnsūrī	dēfēnsūrae	dēfēnsūra
gen.	dēfēnsūrī	dēfēnsūrae	dēfēnsūrī	gen.	dēfēnsūrōrum	dēfēnsūrārum	dēfēnsūrōrum
dat.	dēfēnsūrō	dēfēnsūrae	dēfēnsūrō	dat.	dēfēnsūrīs	dēfēnsūrīs	dēfēnsūrīs
acc.	dēfēnsūrum	dēfēnsūram	dēfēnsūrum	acc.	dēfēnsūrōs	dēfēnsūrās	dēfēnsūra
abl.	dēfēnsūrō	dēfēnsūrā	dēfēnsūrō	abl.	dēfēnsūrīs	dēfēnsūrīs	dēfēnsūrīs
voc.	dēfēnsūre	dēfēnsūra	dēfēnsūrum	voc.	dēfēnsūrī	dēfēnsūrae	dēfēnsūra

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Titus Livius -58...+17

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

P. Cornelius Tacitus 55–117

C. Suetonius Tranquillus ca. 70-150

antiq.

class.

class.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (70 a.C.n. / 684 a.u.)

• Mancipes a civitatibus pro frumento pecuniam exegerunt. Quid? hoc Verre praetore factum est solum? Non, sed etiam quaestore Caecilio. Quid igitur? daturus es huic crimini quod et potuisti prohibere ne fieret et debuisti, an totum id relinques? Ergo id omnino Verres in iudicio suo non audiet quod, cum faciebat, quem ad modum defensurus esset non reperiebat. —Divinatio in Caecilium Ciceronis ^[1][2]

class.

• Ne tamen nuda auxiliis Romanis Hispania esset, quam provinciam sortitus erat, Cn. Scipionem fratrem cum maxima parte copiarum adversus Hasdrubalem misit, non ad tuendos tantummodo veteres socios conciliandosque novos sed etiam ad pellendum Hispania Hasdrubalem. Ipse cum admodum exiguis copiis Genuam repetit, eo qui circa Padum erat exercitu Italiam defensurus. —Ab urbe condita Titi Livii ^[3][2]

class.

• Est aliquis dignus, a quo beneficium accipiam, sed danti nociturum est; ideo non accipiam, quia ille paratus est mihi cum incommodo aut etiam periculo suo prodesse. Defensurus est me reum, sed illo patrocinio regem sibi facturus inimicum; inimicus sum, si, cum ille pro me periclitari velit, ego, quod facilius est, non facio, ut sine illo pericliter. —De beneficiis Senecae ^[4][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 105–110 p.C.n.)

• Ac primo Valerius Festus legatus studia provincialium cum fide iuvit; mox nutabat, palam epistulis edictisque Vitellium, occultis nuntiis Vespasianum fovens et haec illave defensurus, prout invaluissent. deprehensi cum litteris edictisque Vespasiani per Raetiam et Gallias militum et centurionum quidam ad Vitellium missi necantur: plures fefellere, fide amicorum aut suomet astu occultati. —Historiae P. Cornelii Taciti ^[5][2]

saec. II.

• existimatur etiam equestres census pollicitus singulis; quod accidit opinione falsa. nam cum in adloquendo adhortandoque saepius digitum laevae manus ostentans adfirmaret se ad satis faciendum omnibus, per quos dignitatem suam defensurus esset, anulum quoque aequo animo detracturum sibi, extrema contio, cui facilius erat videre contionantem quam audire, pro dicto accepit, quod visu suspicabatur; promissumque ius anulorum cum milibus quadringenis fama distulit. —De vita Caesarum C. Suetoni Tranquilli ^[6][2]

Fontes