demonstrabat

Discretiva

demonstrabat dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dēmōnstrābat	tertia singularis	imperfectum	activa	indicativus	dēmōnstrō (dēmōnstrāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːmoːnsˈtraːbat/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·mōns·trā·bat — morphologica: de-monstr-abat

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Piperitis, quam et siliquastrum appellavimus, contra morbos comitiales bibitur. Castor et aliter demonstrabat: caule rubro et longo, densis geniculis, foliis lauri, semine albo, tenui, gustu piperis, utilem gingivis, dentibus, oris suavitati et ructibus. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XX, cap. 66, [174] — demonstrabat
2. Vicicitatio: demonstrabat.