demonstrant

Solum demonstrant Linguae multae ab hac subpagina tractatur. Vide etiam s.v. Demonstrant.

Discretiva

demonstrant dictio est in variis linguis:

• Batave: demonstrant
• Bohemice: demonstrant
• Dacoromane: demonstrant
• Danice: demonstrant
• Norvegice: demonstrant
• Polonice: demonstrant
• Suecice: demonstrant

Dictiones similes

• Germanice: Demonstrant

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dēmōnstrant	tertia pluralis	praesens	activa	indicativus	dēmōnstrō (dēmōnstrāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːˈmoːnstrant/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·mōns·trant — morphologica: de-monstr-ant

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• editos partus exercent cursu et fugam meditari docent, ad praerupta ducunt saltumque demonstrant. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber octavus, cap. 80, [216] — demonstrant
2. Vicicitatio: demonstrant.