demonstrasse

Discretiva

demonstrasse dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dēmōnstrāsse	—	perfectum	activa	infinitivus	dēmōnstrō (dēmōnstrāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːmoːnsˈtraːsse/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·mōns·trās·se — morphologica: de-monstr-asse

Formae aliae

• dēmōnstrāvisse

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Aulus Cornelius Celsus ca. -25…+50

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (69/68 a.C.n.)

• Tuus enim testis hoc dixit, metu perterritis nostris advocatis locum se qua effugerent demonstrasse. Qui non modo ut fugerent sed etiam ipsius fugae tutam viam quaesiverunt, his vis adhibita non videbitur? Quid igitur fugiebant? —Pro A. Caecina oratio Ciceronis ^[1][2]

class.  (ca. 30 p.C.n.)

• Quod demonstrasse dicitur casus cuiusdam pueri, qui cum ab hac ictus esset et partim ob ipsum volnus partim ob inmodicos aestus siti premeretur ac locis siccis alium umorem non reperiret, acetum, quod forte secum habebat, ebibit et liberatus est, credo, quoniam id, quamvis refrigerandi vim habet, tamen habet etiam dissupandi; quo fit, ut terra respersa eo spumet. —De Medicina Celsi ^[3][2]

saec. I.  (ca. 90-96 p.C.n.)

• Utile utrumque, et ideo neutrum ab altero separo; sed si facere tantum alterum necesse sit, plus proderit demonstrasse rectam protinus viam quam revocare ab errore iam lapsos: primum quia emendationem auribus modo accipiunt, divisionem vero ad cogitationem etiam et stilum perferunt; deinde quod libentius praecipientem audiunt quam reprehendentem. —Institutio oratoria Quintiliani ^[4][2]

Fontes