demonstratione

Discretiva

demonstratione dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dēmōnstrātiōne	casus ablativus singularis	substantivi dēmōnstrātiō

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːmoːnstraːtiˈoːne/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·mōns·trā·ti·ō·ne — morphologica: de-monstration-e

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Hinc deinde accolunt Indum, adverso eo sca<n>dente demonstratione, Mathoae, Bolingae, Gallitalutae, Dimuri, Megari, Ardabae, Mesae, Abis<a>ri, Silae; mox deserta in CCL, quibus exuperatis Organagae, Abortae, Brasuertae, et ab his solitudines prioribus pares. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber sextus, cap. 23, [77] — demonstratione
2. Vicicitatio: demonstratione.