demonstratis

Discretiva

demonstratis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

dēmōnstrātis

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dēmōnstrātis	secunda pluralis	praesens	activa	indicativus	dēmōnstrō (dēmōnstrāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːmoːnsˈtraːtis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·mōns·trā·tis — morphologica: de-monstr-atis

dēmōnstrātīs

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dēmōnstrātīs	casus dativus pluralis	participii dēmōnstrātus
dēmōnstrātīs	casus ablativus pluralis	participii dēmōnstrātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːmoːnsˈtraːtiːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·mōns·trā·tīs — morphologica: de-monstrat-is

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Sed in lichenis remediis atque tam foedo malo plura undique acerva<b>imus, quamquam non paucis iam demonstratis. medetur ergo plantago trita, quinquefolium, radix albuci ex aceto, ficulni caules <ex> aceto decocti, hibisci radix cum glutino et aceto acri decocta ad quartas. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXVI, cap. 10, [21] — demonstratis
2. Vicicitatio: demonstratis.