demonstratum

Discretiva

demonstratum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
dēmōnstrātum	—	—	—	supinum­	accusativo	dēmōnstrō (dēmōnstrāre)

Forma	Modus flexurae	originis
dēmōnstrātum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii dēmōnstrātus
dēmōnstrātum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii dēmōnstrātus
dēmōnstrātum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii dēmōnstrātus
dēmōnstrātum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii dēmōnstrātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːmoːnsˈtraːtum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·mōns·trā·tum — morphologica: de-monstrat-um

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Acetum quoque ex scilla retentum ore satis adversus haec ulcera proficit, <item> ex aceto cocto sali, sicut supra demonstratum est, rursus mixtum acetum. —De Medicina Celsi ^[1][2]

saec. I.

• interim eum, qui videbatur exstinctus, plaudendo concivisse ministeria et narrasse a fratre se venisse, commendatam sibi filiam ab eo, demonstratum praeterea quo in loco defodisset aurum nullo conscio, et rogasse ut iis funebribus, quae comparasset, efferretur. —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber sextus, XV. [3] — demonstratum
2. Vicicitatio: demonstratum.
3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber septimus, cap. 53, [177] — demonstratum