dicare

Discretiva

dicare dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dicāre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	dicō (dicāre)
dicāre	—	praesens	activa	infinitivus	dicō (dicāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /diˈkaːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: di·cā·re — morphologica: dic-are

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

Titus Livius –58…+17

Iordanus Brunus Nolanus 1548–1600

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (70 a.C.n. / 684 a.u.)

• Id etsi antea iam mente et cogitatione sua fratrisque sui consecratum esset, tamen tum se in illo conventu civium Romanorum dare donare dicare consecrare Iovi Optimo Maximo, testemque ipsum Iovem suae voluntatis ac religionis adhibere. Quae vox, quae latera, quae vires huius unius criminis querimoniam possunt sustinere? —In C. Verrem actio secunda Ciceronis ^[1][2]

class.

• Id perinde ac deberet gratum populo Romano esse. aurum et a civitatibus quibusdam allatum, gratia rei accepta, non accepisse populum Romanum; Victoriam omenque accipere sedemque ei se divae dare dicare Capitolium, templum Iovis optimi maximi, in ea arce urbis Romanae sacratam volentem propitiamque, firmam ac stabilem fore populo Romano. —Ab urbe condita Titi Livii ^[3][2]

Latinitas nova

saec. XVI.

• Haec tibi dicare tuoque malui examini, iudicio atque patrocinio offerre, submittere atque commendare, utpote qui, propriis videns oculis, caecis lippisve aliis iudicanda committere non cogaris, iis inquam qui cum ignorent, vel simulato contemptu fervidius carpant, vel ut aliquanto plus sapere videantur, tantillo labra comprimentes et nasum propemodum intorquentes eadem frigidiuscule commendent. —De lampade venatoria Iordani Bruni ^[4][2]

Fontes