dicis

Discretiva

dicis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

dicis

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dicis	casus genitivus singularis	substantivi dix

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdi.kis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: di·cis — morphologica: dic-is

Dictiones collatae

Composita

• dicis causā
• dicis gratiā

dīcis

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dīcis	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	dīcō (dīcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdiːkis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·cis — morphologica: dic-is

Loci

Marcus Terentius Varro -116…-27

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

• Hinc iudicare, quod tunc ius dicatur; hinc iudex, quod ius dicat accepta potestate; hinc dedicat, id est quibusdam verbis dicendo finit: sic, enim aedis sacra a magistratu pontifice praeeunte, dicendo dedicatur. Hinc, ab dicendo, indicium; hinc illa: indicit bellum, indixit funus, prodixit diem, addixit iudicium; hinc appellatum dictum in mimo, ac dictiosus; hinc in manipulis castrensibus dicta ab ducibus; hinc dictata in ludo; hinc dictator magister populi, quod is a consule debet dici; hinc antiqua illa addici numo et dicis causa et addictus. —De lingua Latina Varronis ^[1][2]

Fontes