diei

Discretiva

diei dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
diēī	casus genitivus singularis	substantivi diēs
diēī	casus dativus singularis	substantivi diēs

Appellatio pronuntiatusque

API: /diˈeːiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: di·ē·ī — morphologica: diei

Loci

M. Porcius Cato -234…-149

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

antiq.

• Ubi cognovit quo modo fundus cultus siet, opera quaeque facta infectaque sient, postridie eius diei vilicum vocet, roget quid operis siet factum, quid restet, satisne temperi opera sient confecta, possitne quae reliqua sient conficere, et quid factum vini, frumenti aliarumque rerum omnium. —De agri cultura M. Porci Catonis ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Iamque tempore, ut aiebat sacerdos, id postulante stipatum me religiosa cohorte deducit ad proximas balneas et prius sueto lavacro traditum, praefatus deum veniam, purissime circumrorans abluit, rursumque ad templum reductum, iam duabus diei partibus transactis, ante ipsa deae vestigia constituit secretoque mandatis quibusdam, quae voce meliora sunt, illud plane cunctis arbitris praecipit, decem continuis illis diebus cibariam voluptatem cohercerem neque ullum animal essem et invinius essem. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[3]

Fontes

3. Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber XI. Capitulum XXIII. Versus 2 — diei