dilatae

Discretiva

dilatae dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dīlātae	casus genitivus singularis · genus femininum	participii dīlātus
dīlātae	casus dativus singularis · genus femininum	participii dīlātus
dīlātae	casus nominativus pluralis · genus femininum	participii dīlātus
dīlātae	casus vocativus pluralis · genus femininum	participii dīlātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːˈlaːtae̯/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·lā·tae — morphologica: di-lat-ae

Loci

Titus Livius -58/+17

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

P. Cornelius Tacitus ca. 105-110

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Irae adversus Veientes in insequentem annum, C. Servilium Ahalam L. Papirium Mugillanum consules, dilatae sunt. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

saec. I.

• Nam bene concepti adfectus et recentes rerum imagines continuo impetu feruntur, quae nonnumquam mora stili refrigescunt et dilatae non revertuntur. —Institutio oratoria Quintiliani ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Otho interim contra spem omnium non deliciis neque desidia torpescere: dilatae voluptates, dissimulata luxuria et cuncta ad decorem imperii composita, eoque plus formidinis adferebant falsae virtutes et vitia reditura. —Historiae P. Cornelii Taciti ^[4][2]

Fontes