dilatus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːˈlaːtus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·lā·tus — morphologica: di-lat-us

Notatio

← Latine: differō (differre)

Participium

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
dīlātus	—	perfectum	passiva	participium­	nominativo	differō (differre)

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	dīlātus	dīlāta	dīlātum	nom.	dīlātī	dīlātae	dīlāta
gen.	dīlātī	dīlātae	dīlātī	gen.	dīlātōrum	dīlātārum	dīlātōrum
dat.	dīlātō	dīlātae	dīlātō	dat.	dīlātīs	dīlātīs	dīlātīs
acc.	dīlātum	dīlātam	dīlātum	acc.	dīlātōs	dīlātās	dīlāta
abl.	dīlātō	dīlātā	dīlātō	abl.	dīlātīs	dīlātīs	dīlātīs
voc.	dīlāte	dīlāta	dīlātum	voc.	dīlātī	dīlātae	dīlāta

Translationes

Participium	dilatare ▼

Participium	collabi ▲

Anglice: scattered (en) Germanice: zerrissen (de), ausgebreitet (de)

Loci

Titus Livius -58/+17

Lucius Annaeus Seneca -3/+65

P. Cornelius Tacitus ca. 116

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Nec ultra terror belli est dilatus. Lege sacrata, quae maxima apud eos vis cogendae militiae erat, dilectu habito utrimque validi exercitus profecti in Algidum convenere, ibique seorsum Aequi, seorsum Volsci castra communivere, intentiorque quam unquam ante muniendi exercendique militem cura ducibus erat. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

saec. I.

• Veniet et ad illum diu felicem sua portio; quisquis videtur dimissus esse, dilatus est. —De providentia Senecae ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• dilatus segnitia ducis, quia parum praesidii in legibus erat, ut me et Arminium et conscios vinciret flagitavi: testis illa nox, mihi utinam potius novissima! —Annales P. Cornelii Taciti ^[4][2]

Fontes