dilatis

Discretiva

dilatis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dīlātīs	casus dativus pluralis	participii dīlātus
dīlātīs	casus ablativus pluralis	participii dīlātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːˈlaːtiːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·lā·tīs — morphologica: di-lat-is

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

Decimus Iunius Iuvenalis 100-128

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Ego dilatis iis, quae praecipue scalpellum et manum postulant, nunc de is dicam, quae maxime medicamentis egent. —De Medicina Celsi ^[1][2]

saec. I.

• Quod quidem natum ab ostentatione declamatoria iam in forum venit, postquam agere causas non ad utilitatem litigatorum, sed ad patronorum iactationem repertum est, ne, si pressae illi, qualis saepius desideratur, narrationis gracilitati coniuncta argumentorum pugnacitas fuerit, dilatis diutius dicendi voluptatibus oratio refrigescat. —Institutio oratoria Quintiliani ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Sed nunc dilatis averte negotia cutis

et gratam requiem dona tibi, quando licebit

per totum cessare diem. non faenoris ulla

mentio nec, prima si luce egressa reverti

nocte solet, tacito bilem tibi contrahat uxor

umida suspectis referens multicia rugis

vexatasque comas et vultum auremque calentem. —Saturae D. Iuni Iuvenalis ^[4][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Media via igitur electa est, ut maioribus dilatis, aliquid pro solatio illius temporis meditarer. —Epistole familiares Petrarcae ^[5][2]

Fontes