disce

Discretiva

disce dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

dīsce

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dīsce	secunda singularis	praesens	activa	imperativus	dīscō (dīscere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdiːs.ke/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dīs·ce — morphologica: disc-e

disce

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
disce	casus vocativus singularis	substantivi discus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdis.ke/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dis·ce — morphologica: disc-e

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Apuleius ca. 125-170

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (57 a.C.n. / 697 a.u.)

• ‘Dedicatio magnam,’ inquit, ‘habet religionem.’ Nonne vobis Numa Pompilius videtur loqui? Discite orationem, pontifices, et vos, flamines; etiam tu, rex, disce a gentili tuo, quamquam ille gentem istam reliquit, sed tamen disce ab homine religionibus dedito ius totum omnium religionum. Quid? in dedicatione nonne et quis dedicet et quid et quo modo quaeritur? —De domo sua ad pontifices oratio Ciceronis ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

• Et fortasse an peracute repperisse vobis videbamini, ut quaesisse me fingeretis ad illecebras magicas duo haec marina, veretillam et virginal. – Disce enim nomina rerum Latina, quae propterea varie nominavi, ut denuo instructus accuses. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei ^[3][2]

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Et cum ad iudices coniciendae consistendaeque causae gratia venissent, tum Protagoras sic exorsus est: ‘Disce,’ inquit ‘stultissime adulescens, utroque id modo fore, uti reddas, quod peto, sive contra te pronuntiatum erit sive pro te.’ —Noctes Atticae A. Gellii ^[4][2]

Fontes