discendae

Discretiva

discendae dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dīscendae	casus genitivus singularis · genus femininum	gerundivi dīscendus
dīscendae	casus dativus singularis · genus femininum	gerundivi dīscendus
dīscendae	casus nominativus pluralis · genus femininum	gerundivi dīscendus
dīscendae	casus vocativus pluralis · genus femininum	gerundivi dīscendus

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːsˈkendae̯/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dīs·cen·dae — morphologica: disc-end-ae

Loci

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 90-96 p.C.n.)

• Sed sive in respondendo fuerit subito dicendum, sive quae alia ita exegerit ratio, non oppressum se ac deprensum credet orator cui disciplina et studium et exercitatio dederit vires etiam facilitatis: quem armatum semper ac velut in procinctu stantem non magis umquam in causis oratio quam in rebus cotidianis ac domesticis sermo deficiet, nec se umquam propter hoc oneri subtrahet, modo sit causae discendae tempus: nam cetera semper sciet. —Institutio oratoria Quintiliani ^[1]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Lis namque inter eos et controversia super pacta mercede haec fuit. Evathlus, adulescens dives, eloquentiae discendae causarumque orandi cupiens fuit. Is in disciplinam Protagorae sese dedit daturumque promisit mercedem grandem pecuniam, quantam Protagoras petiverat, dimidiumque eius dedit iam tunc statim, priusquam disceret, pepigitque, ut relicum dimidium daret, quo primo die causam apud iudices orasset et vicisset. —Noctes Atticae A. Gellii ^[2][3]

Fontes

1. Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber duodecimus, IX. [20] — discendae