discendus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːsˈken.dus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dīs·cen·dus — morphologica: disc-end-us

Notatio

← Latine: dīscō (dīscere)

Gerundivum

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
dīscendus	—	—	passiva	gerundivum­	nominativo	dīscō (dīscere)

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	dīscendus	dīscenda	dīscendum	nom.	dīscendī	dīscendae	dīscenda
gen.	dīscendī	dīscendae	dīscendī	gen.	dīscendōrum	dīscendārum	dīscendōrum
dat.	dīscendō	dīscendae	dīscendō	dat.	dīscendīs	dīscendīs	dīscendīs
acc.	dīscendum	dīscendam	dīscendum	acc.	dīscendōs	dīscendās	dīscenda
abl.	dīscendō	dīscendā	dīscendō	abl.	dīscendīs	dīscendīs	dīscendīs
voc.	dīscende	dīscenda	dīscendum	voc.	dīscendī	dīscendae	dīscenda

Usus

Latinitas postclassica

saec. IV. - saec. V.

• Nunc cum vestris litteris fabulor, illas amplexor, illae mecum loquuntur, illae hic tantum Latine sciunt. Hic enim aut barbarus seni sermo discendus est aut tacendum est. —Epistulae selectae Hieronymi Stridonensis. (340-420). Ad Chromatium, Iovinum, Eusebium (20).