dividentium

Discretiva

dividentium dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dīvidentium	casus genitivus pluralis	participii dīvidēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːwiˈdentium/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·vi·den·ti·um — morphologica: di-vid-ent-ium

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

Iordanus Brunus Nolanus 1548-1600

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Dipoeni quidem Ambracia, Argos, Cleonae operibus refertae fuere. Omnes autem candido tantum marmore usi sunt e Paro insula, quem lapidem coepere lychniten appellare, quoniam ad lucernas in cuniculis caederetur, ut auctor est Varro, multis postea candidioribus repertis, nuper vero etiam in Lunensium lapicidinis. sed in Pariorum mirabile proditur, glaeba lapidis unius cuneis dividentium soluta, imaginem Sileni intus extitisse. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Latinitas nova

saec. XVI.

• Si non ita, quomodo potentia plurium partium alia atque alia, ex alia atque alia divisibilium, dividentium, intercipientium, interceptarumque differentia? —De somnii interpretatione Iordani Bruni ^[3][2]

Fontes