divisurus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /diːwiːˈsuːrus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dī·vī·sū·rus — morphologica: divis-ur-us

Notatio

← Latine: dīvidō (dīvidere)

Participium

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
dīvīsūrus	—	futurum	activa	participium­	nominativo	dīvidō (dīvidere)

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	dīvīsūrus	dīvīsūra	dīvīsūrum	nom.	dīvīsūrī	dīvīsūrae	dīvīsūra
gen.	dīvīsūrī	dīvīsūrae	dīvīsūrī	gen.	dīvīsūrōrum	dīvīsūrārum	dīvīsūrōrum
dat.	dīvīsūrō	dīvīsūrae	dīvīsūrō	dat.	dīvīsūrīs	dīvīsūrīs	dīvīsūrīs
acc.	dīvīsūrum	dīvīsūram	dīvīsūrum	acc.	dīvīsūrōs	dīvīsūrās	dīvīsūra
abl.	dīvīsūrō	dīvīsūrā	dīvīsūrō	abl.	dīvīsūrīs	dīvīsūrīs	dīvīsūrīs
voc.	dīvīsūre	dīvīsūra	dīvīsūrum	voc.	dīvīsūrī	dīvīsūrae	dīvīsūra

Loci

Titus Livius -58/+17

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Sp. Cassius deinde et Proculus Verginius consules facti. Cum Hernicis foedus ictum; agri partes duae ademptae. Inde dimidium Latinis, dimidium plebi divisurus consul Cassius erat. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Quem divisurus non fueram, quo scilicet solitarie vite solitarius liber esset, nisi quia in mentem rediit eam me solitudinem laudasse, non que unum etiam sed que turbas fugit. —De vita solitaria Petrarcae ^[3][2]

Fontes