dolere

Discretiva

dolere dictio est in variis linguis:

• Italice: dolere

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dolēre	—	praesens	activa	infinitivus	doleō

Appellatio pronuntiatusque

API: /doˈleːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: do·lē·re — morphologica: dol-ere

Loci

Apuleius ca. 125–170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Venerem ore consono nuncuparent, tunc dolere, tunc flere, tunc me iam quasi peremptam lugere debuistis. Iam sentio iam video solo me nomine Veneris perisse. Ducite me et cui sors addixit scopulo sistite. Festino felices istas nuptias obire, festino generosum illum maritum meum videre. Quid differo quid detrecto venientem, qui totius orbis exitio natus est? —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[1][2]

Fontes