dolui

Discretiva

dolui dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
doluī	prima singularis	perfectum	activa	indicativus	doleō (dolēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdo.lu.iː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: do·lu·ī — morphologica: dolu-i

Loci

Apuleius ca. 125–170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Ad haec ille subridens: «At tu» inquit «non sanguine sed lotio perfusus es. Verum tamen et ipse per somnium iugulari visus sum mihi, nam et iugulum istum dolui et cor ipsum mihi avelli putavi, et nunc etiam spiritu deficior et genua quatior et gradu titubo et aliquid cibatus refovendo spiritu desidero.» —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[1][2]

Fontes