donabit

Discretiva

donabit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dōnābit	tertia singularis	futurum	activa	indicativus	dōnō (dōnāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /doːˈnaːbit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dō·nā·bit — morphologica: don-abit

Loci

Marcus Valerius Martialis 40–103

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 85–102 p.C.n.)

• Si tua, Cerrini, promas epigrammata vulgo,

Vel mecum possis vel prior ipse legi:

Sed tibi tantus inest veteris respectus amici,

Carior ut mea sit quam tua fama tibi.

Sic Maro nec Calabri temptavit carmina Flacci,

Pindaricos nosset cum superare modos,

Et Vario cessit Romani laude coturni,

Cum posset tragico fortius ore loqui.

Aurum et opes et rura frequens donabit amicus:

Qui velit ingenio cedere, rarus erit. —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[1][2]

Fontes