dono

Latine

dōnō

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdoːnoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dō·rō — morphologica: don-o

Notatio

← Latine: dōnum

Verbum transitivum

dōn|ō, -āre, -āvi, -ātum

1. Aliquid, alicui gratis dare, liberaliter tribuere.
2. Alicui aliquid muneri dare.

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
dōn-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	dōnō	dōnem		dōnābam	dōnārem	dōnābō
II. sing.	dōnās	dōnēs	dōnā!	dōnābās	dōnārēs	dōnābis	dōnātō!
III. sing.	dōnat	dōnet		dōnābat	dōnāret	dōnābit	dōnātō!
I. plur.	dōnāmus	dōnēmus		dōnābāmus	dōnārēmus	dōnābimus
II. plur.	dōnātis	dōnētis	dōnāte!	dōnābātis	dōnārētis	dōnābitis	dōnātōte!
III. plur.	dōnant	dōnent		dōnābant	dōnārent	dōnābunt	dōnantō!
Thema	Vox passiva
dōn-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	dōnor	dōner		dōnābar	dōnārer	dōnābor
II. sing.	dōnāris	dōnēris	dōnāre!	dōnābāris	dōnārēris	dōnāberis	dōnātor!
III. sing.	dōnātur	dōnētur		dōnābātur	dōnārētur	dōnābitur	dōnātor!
I. plur.	dōnāmur	dōnēmur		dōnābāmur	dōnārēmur	dōnābimur
II. plur.	dōnāminī	dōnēminī	dōnāminī!	dōnābāminī	dōnārēminī	dōnābiminī	—
III. plur.	dōnantur	dōnentur		dōnābantur	dōnārentur	dōnābuntur	dōnantor!

Thema	Vox activa
dōnāv-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	dōnāvī	dōnāverim	dōnāveram	dōnāvissem	dōnāverō
II. sing.	dōnāvistī	dōnāveris	dōnāverās	dōnāvissēs	dōnāveris
III. sing.	dōnāvit	dōnāverit	dōnāverat	dōnāvisset	dōnāverit
I. plur.	dōnāvimus	dōnāverimus	dōnāverāmus	dōnāvissēmus	dōnāverimus
II. plur.	dōnāvistis	dōnāveritis	dōnāverātis	dōnāvissētis	dōnāveritis
III. plur.	dōnāvērunt	dōnāverint	dōnāverant	dōnāvissent	dōnāverint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	dōnāre	dōnāvisse	dōnātūrum, -am, -um esse	dōnāns		dōnātūrus, -a, -um­
Vox passiva	dōnārī	dōnātum, -am, -um esse	dōnātum īrī		dōnātus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
dōnandī		dōnandus, -a, -um			dōnātum	dōnātū

Dictiones collatae

• dō, dāre
• dōnārius, dōnāria, dōnārium

Synonyma

1. condōnō

Composita

• dōnificō, dōnificāre

Dictiones derivatae

• dōnābilis
• dōnāticus
• dōnātīo, dōnātiuncula
• dōnātīvum
• dōnātor, dōnātrīx

Composita

• condōnō, condōnāre, condōnātīo, condōnātor, condōnātrīx
• redōnō, redōnāre, redōnātīo, redōnātor, redōnātrīx

Translationes

Aliquid, alicui gratis dare	dilatare ▼

Aliquid, alicui gratis dare	collabi ▲

Anglice: give (en), present (en), donate (en), bestow (en) Dacoromane: face un cadou (ro), face un dar (ro), dărui (ro), dona (ro) Francogallice: faire un don (fr), faire un cadeau (fr), donner (fr) Germanice: schenken (de), frei abgeben (de), verschenken (de) Hispanice: dar (es), regalar (es), donar (es) Italice: donare (it), regalare (it) Lusitane: dar de presente (pt), oferecer (pt), presentear (pt), doar (pt) Suecice: skänka (sv)

Discretiva

dono dictio est in variis linguis:

• Gallaice: dono
• Italice: dono
• Lusitane: dono

Formae affines

Latine

dōnō

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dōnō	casus dativus singularis	substantivi dōnum
dōnō	casus ablativus singularis	substantivi dōnum

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdoːnoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dō·nō — morphologica: don-o

Hispanice

dono

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dono	prima singularis	praesens	activa	indicativus	donar

Appellatio pronuntiatusque

API: [ˈdo.no]

(Castellane, castellano)

Syllabificatio phonetica: do·no — morphologica: don-o

Italice

dono

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dono	prima singularis	praesens	activa	indicativus	donare

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdo.no/

Syllabificatio phonetica: do·no — morphologica: don-o

Loci

Phaedrus ca. –10…+60

C. Suetonius Tranquillus ca. 70-150

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Assensit Magnus et permisit militi

Prodire contra; qui mirante exercitu,

Dicto celerius hostis abscidit caput

Victorque rediit. His tunc Pompeius super:

«Corona, miles, equidem te dono libens,

Quia vindicasti laudem Romani imperi;

Sed exstillescant oculi sic» inquit «mei»,

Turpe illud imitans ius iurandum militis,

«Nisi tu abstulisti sarcinas nuper meas». —Fabulae Phaedri ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Comperit deinde Iuliam uxorem ob libidines atque adulteria damnatam repudiumque ei suo nomine ex auctoritate Augusti remissum; et quamquam laetus nuntio, tamen officii duxit, quantum in se esset, exorare filiae patrem frequentibus litteris et uel utcumque meritae, quidquid umquam dono dedisset, concedere. —De vita Caesarum C. Suetoni Tranquilli ^[3][2]

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

• Recitem nunc et alios, quos illi quasi intemperantissimos postremum legere:

Florea serta, meum mel, et haec tibi carmina dono.

Carmina dono tibi, serta tuo genio,

carmina uti, Critia, lux haec optata canatur

quae bis septeno uere tibi remeat,

serta autem ut laeto tibi tempore tempora vernent,

aetatis florem floribus ut decores. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei ^[4][2]

• Haec ut dico omnia audisti. Praeterea a filio Capitolinae probissimo adulescente, qui praesens est, sciscitante te eadem dicta sunt: Pontianum loculos petisse, Pontianum Saturnino artifici detulisse. Etiam illud non negatur, Pontianum a Saturnino perfectum sigillum recepisse, postea mihi dono dedisse. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei ^[5]

Fontes

5. Apuleius - Apologia sive Pro se de magia liber. (Bibliotheca Augustana): Pagina 4. Sectio 62. Versus 2 — domum