donabo

Discretiva

donabo dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dōnābō	prima singularis	futurum	activa	indicativus	dōnō (dōnāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /doːˈnaːboː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dō·nā·bō — morphologica: don-abo

Loci

Marcus Valerius Martialis 40–103

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 85–102 p.C.n.)

• Misce dimidios, puer, trientes,

Quales Pythagoras dabat Neroni,

Misce, Dindyme, sed frequentiores:

Possum nil ego sobrius; bibenti

Succurrent mihi quindecim poetae.

Da nunc basia, sed Catulliana:

Quae si tot fuerint, quot ille dixit,

Donabo tibi Passerem Catulli. —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[1][2]

Fontes