donandi

Discretiva

donandi dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
dōnandī	—	—	activa	gerundium­	genitivo	dōnō (dōnāre)

Forma	Modus flexurae	originis
dōnandī	casus genitivus singularis · genus masculinum	gerundivi dōnandus
dōnandī	casus genitivus singularis · genus neutrum	gerundivi dōnandus
dōnandī	casus nominativus pluralis · genus masculinum	gerundivi dōnandus
dōnandī	casus vocativus pluralis · genus masculinum	gerundivi dōnandus

Appellatio pronuntiatusque

API: /doːˈnan.diː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dō·nan·dī — morphologica: don-and-i

Loci

Decimus Iunius Iuvenalis ca. 60-130

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 100/128 p.C.n.)

• Ipsi pauca velim, facilem si praebeat aurem.

nemo petit, modicis quae mittebantur amicis

a Seneca, quae Piso bonus, quae Cotta solebat

largiri; namque et titulis et fascibus olim

maior habebatur donandi gloria. solum

poscimus ut cenes civiliter. hoc face et esto,

esto, ut nunc multi, dives tibi, pauper amicis. —Saturae D. Iuni Iuvenalis ^[1][2]

Fontes