donandum

Discretiva

donandum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
dōnandum	—	—	activa	gerundium­	accusativo	dōnō (dōnāre)

Forma	Modus flexurae	originis
dōnandum	casus accusativus singularis · genus masculinum	gerundivi dōnandus
dōnandum	casus nominativus singularis · genus neutrum	gerundivi dōnandus
dōnandum	casus accusativus singularis · genus neutrum	gerundivi dōnandus
dōnandum	casus vocativus singularis · genus neutrum	gerundivi dōnandus

Appellatio pronuntiatusque

API: /doːˈnan.dum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dō·nan·dum — morphologica: don-and-um

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (44/43 a.C.n.)

• “Immo vero,” inquiet ille “necesse est, si quidem meministi esse inter homines natura coniunctam societatem.” “Memini,” inquiet ille, “sed num ista societas talis est, ut nihil suum cuiusque sit? Quod si ita est, ne vendendum quidem quicquam est, sed donandum.”

Vides in hac tota disceptatione non illud dici “quamvis hoc turpe sit, tamen, quoniam expedit, faciam”, sed ita expedire, ut turpe non sit, ex altera autem parte, ea re, quia turpe sit, non esse faciendum. —De officiis Ciceronis ^[1][2]

Fontes