donare

Discretiva

donare dictio est in variis linguis:

• Dacoromane: donare
• Italice: donare
• Suecice: donare

Formae affines

Latine

dōnāre

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dōnāre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	dōnō (dōnāre)
dōnāre	—	praesens	activa	infinitivus	dōnō

Appellatio pronuntiatusque

API: /doːˈnaːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dō·nā·re — morphologica: don-are

Dacoromane

donare

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
donare	—	praesens	activa	infinitivus	dona substantiv.

Appellatio pronuntiatusque

API: /doˈna.re/

Syllabificatio phonetica: do·na·re — morphologica: don-are

Hispanice

donare

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
donare	prima singularis	futurum	activa	coniunctivus	donar †
donare	tertia singularis	futurum	activa	coniunctivus	donar †

Appellatio pronuntiatusque

API: [doˈnaɾe]

Syllabificatio phonetica: do·na·re — morphologica: don-are

Loci

Gaius Valerius Catullus –87…–54

Petronius Arbiter ca. 14–66

Marcus Valerius Martialis 40–103

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Hespere, quis caelo fertur crudelior ignis?

qui natam possis complexu avellere matris,

complexu matris retinentem avellere natam,

et iuveni ardenti castam donare puellam.

quid faciunt hostes capta crudelius urbe? —Carmina Catulli ^[1][2]

saec. I.

• Hilarior post hanc pollicitationem facta mulier basiavit me spissius, et ex lacrimis in risum mota descendentes ab aure capillos meos lenta manu duxit et: “Facio, inquit, indutias vobiscum, et a constituta lite dimitto. Quod si non adnuissetis de hac medicina quam peto, iam parata erat in crastinum turba, quae et iniuriam meam vindicaret et dignitatem:

Contemni turpe est, legem donare superbum;

hoc amo, quod possum qua libet ire via.

Nam sane et sapiens contemptus iurgia nectit,

et qui non iugulat, victor abire solet.” —Satyricon T. Petronii Arbitri ^[3][2]

saec. I.  (ca. 85–102 p.C.n.)

• Ferreus es, si stare potest tibi mentula, Flacce,

Cum te sex cyathos orat amica gari,

Vel duo frusta rogat cybii tenuemve lacertum,

Nec dignam toto se botryone putat;

Cui portat gaudens ancilla paropside rubra

Hallecem, sed quam protinus illa voret;

Aut cum perfricuit frontem posuitque pudorem,

Sucida palliolo vellera quinque petit.

At mea me libram foliati poscat amica,

Aut virides gemmas sardonychasve pares,

Nec nisi prima velit de Tusco Serica vico,

Aut centum aureolos sic velut aera roget.

Nunc tu velle putas haec me donare puellae?

Nolo, sed his ut sit digna puella volo. —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[4][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Tunc illa precibus et dum se morituram comminatur extorquet a marito cupitis adnuat, ut sorores videat, luctus mulceat, ora conferat. Sic ille novae nuptae precibus veniam tribuit et insuper quibuscumque vellet eas auri vel monilium donare concessit, sed identidem monuit ac saepe terruit ne quando sororum pernicioso consilio suasa de forma mariti quaerat neve se sacrilega curiositate de tanto fortunarum suggestu pessum deiciat nec suum postea contingat amplexum. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[5][2]

Fontes