donavit

Discretiva

donavit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dōnāvit	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	dōnō (dōnāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /doːˈnaːwit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dō·nā·vit — morphologica: donav-it

Loci

P. Ovidius Naso –42…+18

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (post 1 a.C.n.)

• non mihi, sacrilegas meretricum ut persequar artes,

cum totidem linguis sint satis ora decem.

cera vadum temptet, rasis infusa tabellis:

cera tuae primum conscia mentis eat.

blanditias ferat illa tuas imitataque amantem

verba; nec exiguas, quisquis es, adde preces.

Hectora donavit Priamo prece motus Achilles;

flectitur iratus voce rogante deus. —Ars amatoria Ovidii Nasonis ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 158 p.C.n.)

• Filia autem per adulescentulos ditiores invitamento matris suae nequicquam circumlata, quibusdam etiam procis ad experiendum permissa, nisi in facilitatem Pontiani incidisset, fortasse an adhuc vidua ante quam nupta domi sedisset. Pontianus ei multum quidem dehortantibus nobis nuptiarum titulum falsum et imaginarium donavit, non nescius eam paulo ante quam duceret a quodam honestissimo iuvene, cui prius pacta fuerat, post satietatem derelictam. —Apologia sive Pro se de magia liber Apulei ^[3]

Fontes

3. Apuleius - Apologia sive Pro se de magia liber. (Bibliotheca Augustana): Pagina 4. Sectio 62. Versus 2 — domum