donetur

Discretiva

donetur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dōnētur	tertia singularis	praesens	passiva	coniunctivus	dōnō (dōnāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /doːˈneːtur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dō·nē·tur — morphologica: don-etur

Loci

P. Ovidius Naso –42…+18

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (post 1 a.C.n.)

• libertas alicui fuerit promissa tuorum:

hanc tamen a domina fac petat ille tua:

si poenam servo, si vincula saeva remittis,

quod facturus eras, debeat illa tibi:

utilitas tua sit, titulus donetur amicae:

perde nihil, partes illa potentis agat.

sed te, cuicumque est retinendae cura puellae,

attonitum forma fac putet esse sua. —Ars amatoria Ovidii Nasonis ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Refert etiam plerasque sententias quas in declamandis controversiis lepide arguteque dictas putat. Sicuti hanc quoque sententiam ponit ex huiuscemodi controversia: “‘Vir fortis praemio quod optaverit donetur. Qui fortiter fecerat, petit alterius uxorem in matrimonium et accepit. Is deinde cuia uxor fuit fortiter fecit. Repetit eandem; contradicitur.’ Eleganter,” inquit, “et probabiliter ex parte posterioris viri fortis, uxorem sibi reddi postulantis, hoc dictum est: ‘Si placet lex, redde; si non placet, redde.’” —Noctes Atticae A. Gellii ^[3][2]

Fontes