dubitabam

Discretiva

dubitabam dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitābam	prima singularis	imperfectum	activa	indicativus	dubitō (dubitāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /dubiˈtaːbam/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·bi·tā·bam — morphologica: dubit-abam

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Quia, dum dubitabam quam ducerem, non satis faciebam matri; ita ne illi quidem. Nunc nihil mihi tanti est. Faciam quod volunt. —Epistolae ad Atticum Ciceronis ^[1][2]

class.  (41/42 p.C.n.)

• Saepe iam, mater optima, impetum cepi consolandi te, saepe continui. Vt auderem multa me inpellebant: primum videbar depositurus omnia incommoda, cum lacrimas tuas, etiam si supprimere non potuissem, interim certe abstersissem; deinde plus habiturum me auctoritatis non dubitabam ad excitandam te, si prior ipse consurrexissem; praeterea timebam ne a me victa fortuna aliquem meorum vinceret. Itaque utcumque conabar manu super plagam meam inposita ad obliganda vulnera vestra reptare. —De consolatione ad Helviam matrem Senecae ^[3][2]

Fontes