dubitabo

Discretiva

dubitabo dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitābō	prima singularis	futurum	activa	indicativus	dubitō (dubitāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /du.biˈtaːboː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·bi·tā·bō — morphologica: dubit-abo

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Aulus Cornelius Celsus ca. -25…+50

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

antiq.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (50 a.C.n. / 704 a.u.)

• quod si ista nobis cogitatio de triumpho iniecta non esset quam tu quoque approbas, ne tu haud multum requireres illum virum qui in sexto libro informatus est. quid enim tibi faciam qui illos libros devorasti? quin nunc ipsum non dubitabo rem tantam abicere, si id erit rectius. utrumque vero simul agi non potest et de triumpho ambitiose et de re publica libere. sed ne dubitaris quin quod honestius id mihi futurum sit antiquius. —Epistolae ad Atticum Ciceronis ^[1][2]

class.  (ca. 30 p.C.n.)

• Instantis autem adversae valetudinis signa conplura sunt. In quibus explicandis non dubitabo auctoritate antiquorum virorum uti, maximeque Hippocratis, cum recentiores medici, quamvis quaedam in curationibus mutarint, tamen haec illos optime praesagisse fateantur. —De Medicina Celsi ^[3][2]

class.

• Zenon noster hac conlectione utitur: ‘nullum malum gloriosum est; mors autem gloriosa est; mors ergo non est malum’. Profecisti! liberatus sum metu; post hoc non dubitabo porrigere cervicem. Non vis severius loqui nec morituro risum movere? Non mehercules facile tibi dixerim utrum ineptior fuerit qui se hac interrogatione iudicavit mortis metum extinguere, an qui hoc, tamquam ad rem pertineret, conatus est solvere. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae ^[4][2]

Fontes