dubitandi

Discretiva

dubitandi dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
dubitandī	—	—	activa	gerundium­	genitivo	dubitō (dubitāre)

Forma	Modus flexurae	originis
dubitandī	casus genitivus singularis · genus masculinum	gerundivi dubitandus
dubitandī	casus genitivus singularis · genus neutrum	gerundivi dubitandus
dubitandī	casus nominativus pluralis · genus masculinum	gerundivi dubitandus
dubitandī	casus vocativus pluralis · genus masculinum	gerundivi dubitandus

Appellatio pronuntiatusque

API: /du.biˈtan.diː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·bi·tan·dī — morphologica: dubit-and-i

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (44/43 a.C.n.)

• Tertium dubitandi genus est, cum pugnare videtur cum honesto id, quod videtur esse utile. Cum enim utilitas ad se rapere, honestas contra revocare ad se videtur, fit ut distrahatur in deliberando animus afferatque ancipitem curam cogitandi. —De officiis Ciceronis ^[1][2]

saec. I.  (ca. 90-96 p.C.n.)

• Nec umquam incidet in hoc genere materiae dubitatio rei quae undique secundum nos sit; nam ubi contradictioni locus non est, quae potest esse causa dubitandi? Ita fere omnis suasoria nihil est aliud quam comparatio, videndumque quid consecuturi simus et per quid, ut aestimari possit plus in eo quod petimus sit commodi, an vero in eo per quod petimus incommodi. —Institutio oratoria Quintiliani ^[3][2]

Fontes