dubitantur

Discretiva

dubitantur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitantur	tertia pluralis	praesens	passiva	indicativus	dubitō (dubitāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /du.biˈtan.tur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·bi·tan·tur — morphologica: dubit-antur

Loci

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius ca. 480-525

Ulco Cats Bussemaker 1810–1865

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. VI.

• Nam cum sint aliae propositiones quae cum per se notae sint, tum nihil ulterius habeant quo demonstrentur, atque hae maximae et principales vocentur, sintque aliae quarum fidem primae ac maximae suppleant propositiones, necesse est ut omnium quae dubitantur, illae antiquissimam teneant probationem, quae ita aliis facere fidem possunt, ut ipsis nihil notius queat inveniri. —De differentiis topicis Boetii ^[1][2]

Latinitas nova

saec. XIX.

• His suppositis, reliqua sunt dispicienda. Conari autem oportet considerationem ita instituere, quatenus quid sit explicetur: adeo ut et ea de quibus dubitatur, solvantur, et quae videntur loco inesse, maneant: et praeterea causa difficultatis, atque eorum quae de ipso dubitantur, perspicua fiat. —Aristotelis Physica Bussemakeri ^[3][2]

Fontes