dubitari

Discretiva

dubitari dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitārī	—	praesens	passiva	infinitivus	dubitō (dubitāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /dubiˈtaːriː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·bi·tā·rī — morphologica: dubit-ari

Loci

Aulus Cornelius Celsus ca. -25…+50

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 30 p.C.n.)

• De quo dubitari in eiusmodi re non oportet: satius est enim anceps auxilium experiri quam nullum; idque maxime fieri debet, ubi nervi resoluti sunt; ubi subito aliquis ommutuit; ubi angina strangulatur; ubi prioris febris accessio paene confecit, paremque subsequi verisimile est neque eam videntur sustinere aegri vires posse. —De Medicina Celsi ^[1][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Nec de elementis video dubitari quattuor esse ea: ignium summum, inde tot stellarum illos conlucentium oculos; proximum spiritus, quem Graeci nostrique eodem vocabulo aëra appellant, vitalem hunc et per cuncta rerum meabilem totoque consertum; huius vi suspensam cum quarto aquarum elemento librari medio spatii tellurem. —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

Fontes