dubitavi

Discretiva

dubitavi dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitāvī	prima singularis	perfectum	activa	indicativus	dubitō (dubitāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /du.biˈtaːwiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·bi·tā·vī — morphologica: dubitav-i

Loci

T. Lucretius Carus –95…–55

M. Tullius Cicero -106…-43

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

Petronius Arbiter ca. 14-66

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Illud in his rebus ne corripuisse rearis

me mihi, quod terram atque ignem mortalia sumpsi

esse neque umorem dubitavi aurasque perire

atque eadem gigni rursusque augescere dixi.

principio pars terrai non nulla, perusta

solibus adsiduis, multa pulsata pedum vi,

pulveris exhalat nebulam nubesque volantis,

quas validi toto dispergunt aëre venti. —De rerum natura Lucretii ^[1][2]

class.  (44 a.C.n. / 710 a.u.)

• Hoc dempto munere amoris atque offici sequebatur, ut mecum ipse, ἡ δεῦρ' ὁδός σοι τί δύναται νῦν, θεοπρόπε; Prorsus dissolutum offendi navigium vel potius dissipatum. Nihil consilio, nihil ratione, nihil ordine. Itaque etsi ne antea quidem dubitavi, tamen nunc eo minus evolare hinc idque quam primum, ubi nec Pelopidarum facta neque famam audiam. —Epistolae ad Atticum Ciceronis ^[3][2]

class.

• Quid ergo fuit, quare non protinus rescriberem? id de quo quaerebas, veniebat in contextum operis mei; scis enim me moralem philosophiam velle conplecti et omnes ad eam pertinentis quaestiones explicare. Itaque dubitavi utrum differrem te, donec suus isti rei veniret locus, an ius tibi extra ordinem dicerem: humanius visum est tam longe venientem non detinere. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae ^[4][2]

saec. I.

• Sine causa gratulor mihi. Nam cum solutus mero remisissem ebrias manus, Ascyltos, omnis iniuriae inventor, subduxit mihi nocte puerum et in lectum transtulit suum, volutatusque liberius cum fratre non suo, sive non sentiente iniuriam sive dissimulante, indormivit alienis amplexibus oblitus iuris humani. Itaque ego ut experrectus pertrectavi gaudio despoliatum torum, si qua est amantibus fides, ego dubitavi, an utrumque traicerem gladio somnumque morti iungerem. —Satyricon T. Petronii Arbitri ^[5][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Item aliud, quod hercle an ponerem dubitavi, – ita est deridiculae vanitatis – nisi idcirco plane posui, quod oportuit nos dicere, quid de istiusmodi admirationum fallaci inlecebra sentiremus, qua plerumque capiuntur et ad perniciem elabuntur ingenia maxime sollertia eaque potissimum, quae discendi cupidiora sunt. —Noctes Atticae A. Gellii ^[6][2]

Fontes