dubitent

Discretiva

dubitent dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitent	tertia pluralis	praesens	activa	coniunctivus	dubitō (dubitāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdubitent/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·bi·tent — morphologica: dubit-ent

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (44/43 a.C.n.)

• Huic igitur viro bono, quem Fimbria etiam, non modo Socrates noverat, nullo modo videri potest quicquam esse utile, quod non honestum sit. Itaque talis vir non modo facere, sed ne cogitare quidem quicquam audebit, quod non audeat praedicare. Haec non turpe est dubitare philosophos, quae ne rustici quidem dubitent? —De officiis Ciceronis ^[1][2]

saec. I.  (ca. 90-96 p.C.n.)

• Elegia quoque Graecos provocamus, cuius mihi tersus atque elegans maxime videtur auctor Tibullus. Sunt qui Propertium malint. Ovidius utroque lascivior, sicut durior Gallus. Satura quidem tota nostra est, in qua primus insignem laudem adeptus Lucilius quosdam ita deditos sibi adhuc habet amatores ut eum non eiusdem modo operis auctoribus sed omnibus poetis praeferre non dubitent. —Institutio oratoria Quintiliani ^[3][2]

Fontes