dubites

Discretiva

dubites dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitēs	secunda singularis	praesens	activa	coniunctivus	dubitō (dubitāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdubiteːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·bi·tēs — morphologica: dubit-es

Loci

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius ca. 480-525

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. VI.  (ca. 523-525 p.C.n.)

• Nec mirum, inquit, si quid ordinis ignorata ratione temerarium confusumque credatur. Sed tu quamvis causam tantae dispositionis ignores, tamen, quoniam bonus mundum rector temperat, recte fieri cuncta ne dubites. —Consolatio philosophiae Boetii ^[1][2]

Fontes