dubitet

Discretiva

dubitet dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitet	tertia singularis	praesens	activa	coniunctivus	dubitō (dubitāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdubitet/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·bi·tet — morphologica: dubit-et

Loci

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Verba sunt haec Scipionis: ‘Nam qui cotidie unguentatus adversum speculum ornetur, cuius supercilia radantur, qui barba vulsa feminibusque subvulsis ambulet, qui in conviviis adulescentulus cum amatore cum chirodyta tunica interior accubuerit, qui non modo vinosus, sed virosus quoque sit, eumne quisquam dubitet, quin idem fecerit, quod cinaedi facere solent?’ —Noctes Atticae A. Gellii ^[1][2]

Fontes