dubitor

Discretiva

dubitor dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitor	prima singularis	praesens	passiva	indicativus	dubitō (dubitāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdu.bi.tor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·bi·tor — morphologica: dubit-or

Loci

P. Ovidius Naso -42…+18

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 2-8 p.C.n.)

• Indignata dea est, summoque in vertice Cynthi

talibus est dictis gemina cum prole locuta:

‘en ego vestra parens, vobis animosa creatis,

et nisi Iunoni nulli cessura dearum,

an dea sim, dubitor perque omnia saecula cultis

arceor, o nati, nisi vos succurritis, aris.

nec dolor hic solus; diro convicia facto

Tantalis adiecit vosque est postponere natis

ausa suis et me, quod in ipsam reccidat, orbam

dixit et exhibuit linguam scelerata paternam.’ —Metamorphoses Ovidii Nasonis ^[1][2]

Fontes