duc

Discretiva

duc dictio est in variis linguis:

• Catalane: duc
• Francogallice: duc

Formae affines

Latine

dūc

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūc	secunda singularis	praesens	activa	imperativus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /duːk/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dūc — morphologica: duc

Dacoromane

duc

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
duc	prima singularis	praesens	activa	indicativus	duce
duc	tertia pluralis	praesens	activa	indicativus	duce
duc	prima singularis	praesens	activa	coniunctivus	duce

Appellatio pronuntiatusque

API: [duk]

Syllabificatio phonetica: duc — morphologica: duc

Loci

P. Ovidius Naso -42…+18

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

Priscianus Caesariensis fl. 500

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (post 1 a.C.n.)

• in manibus laurus, sacris inducta capillis

laurus erat; vates ille videndus adit.

is mihi ‘Lascivi’ dixit ‘praeceptor Amoris,

duc, age, discipulos ad mea templa tuos,

est ubi diversum fama celebrata per orbem

littera, cognosci quae sibi quemque iubet.’ —Ars amatoria Ovidii Nasonis ^[1][2]

class.  (49 p.C.n.)

• Duc quantum ex isto tempore creditor, quantum amica, quantum rex, quantum cliens abstulerit, quantum lis uxoria, quantum servorum coercitio, quantum officiosa per urbem discursatio; adice morbos quos manu fecimus, adice quod et sine usu iacuit: videbis te pauciores annos habere quam numeras. —De brevitate vitae Senecae ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. VI.

• iuniores vero gaudentes breviloquio per concisionem ea protulerunt, quod et in aliis dictionibus fecisse inveniuntur, ut dic, duc, fac, fer pro dice, duce, face, fere, nec non etiam vocativos in ius terminantium propriorum: Virgili, Terenti pro Virgilie et Terentie dicentes, de quibus iam docuimus. —Institutiones grammaticae XVIII libris Prisciani ^[4][2]

Fontes