ducamur

Discretiva

ducamur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūcāmur	prima pluralis	praesens	passiva	coniunctivus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /duːˈkaːmur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dū·cā·mur — morphologica: duc-amur

Latinitas Romana

class.  (55 a.C.n. / 699 a.u.)

• Quis enim haec non vel facile vel certe aliquo modo posset ediscere? Sed ego in his praeceptis hanc vim et hanc utilitatem esse arbitror, non ut ad reperiendum quod dicamus, arte  ducamur  sed ut ea, quae natura, quae studio, quae exercitatione consequimur, aut recta esse confidamus aut prava intellegamus, cum quo referenda sint didicerimus. —De oratore Ciceronis ^[1][2]

Fontes