ducar

Discretiva

ducar dictio est in variis linguis:

• Corduene: ducar

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūcar	prima singularis	praesens	passiva	coniunctivus	dūcō (dūcere)
dūcar	prima singularis	futurum	passiva	indicativus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈduːkar/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dū·car — morphologica: duc-ar

Latinitas Romana

class.  (ca. 2-8 p.C.n.)

• aut si proximitas primusque requiritur heres,

est genitor Peleus, est Pyrrhus filius illi:

quis locus Aiaci? Pthiam haec Scyrumve ferantur!

nec minus est isto Teucer patruelis Achilli:

num petit ille tamen? num, si petat, auferat illa?

ergo, operum quoniam nudum certamen habetur,

plura quidem feci, quam quae conprendere dictis

in promptu mihi sit, rerum tamen ordine  ducar . —Metamorphoses Ovidii Nasonis ^[1][2]

Fontes