ducaris

Discretiva

ducaris dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūcāris	secunda singularis	praesens	passiva	coniunctivus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /duːˈkaːris/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dū·cā·ris — morphologica: duc-aris

Latinitas Romana

class.

• Nec diu exempla quibus confirmeris colligenda sunt: omnis illa aetas tulit. In quamcumque partem rerum vel civilium vel externarum memoriam miseris, occurrent tibi ingenia aut profectus aut impetus magni. Numquid accidere tibi, si damnaris, potest durius quam ut mittaris in exilium, ut  ducaris  in carcerem? Numquid ultra quicquam ulli timendum est quam ut uratur, quam ut pereat? Singula ista constitue et contemptores eorum cita, qui non quaerendi sed eligendi sunt. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae ^[1][2]

Fontes