ducas

Discretiva

ducas dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūcās	secunda singularis	praesens	activa	coniunctivus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈduːkaːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dū·cās — morphologica: duc-as

Loci

Gaius Valerius Catullus -87…-54

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Miser Catulle, desinas ineptire,

et quod vides perisse perditum ducas.

fulsere quondam candidi tibi soles,

cum ventitabas quo puella ducebat,

amata nobis quantum amabitur nulla. —Carmina Catulli ^[1][2]

Fontes