ducebas

Discretiva

ducebas dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūcēbās	secunda singularis	imperfectum	activa	indicativus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /duːˈkeːbaːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dū·cē·bās — morphologica: duc-ebas

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Illa autem, Balbe, quae tu a caelo astrisque  ducebas , quam longe serpant, non vides: solem deum esse lunamque, quorum alterum Apollinem Graeci, alteram Dianam putant. Quod si luna dea est, ergo etiam Lucifer ceteraeque errantes numerum deorum optinebunt; igitur etiam inerrantes. Cur autem arci species non in deorum numero reponatur; est enim pulcher et ob eam speciem, quia causam habeat admirabilem, Thaumante dicitur Iris esse nata. —De natura deorum Ciceronis ^[1][2]

Fontes