ducebat

Discretiva

ducebat dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūcēbat	tertia singularis	imperfectum	activa	indicativus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /duːˈkeːbat/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dū·cē·bat — morphologica: duc-ebat

Latinitas Romana

class.  (40 a.C.n. / 714 a.u.)

• At Cassius praetor perlata rogatione a C. Memmio ac perculsa omni nobilitate ad Iugurtham proficiscitur eique timido et ex conscientia diffidenti rebus suis persuadet, quoniam se populo Romano dedisset, ne vim quam misericordiam eius experiri mallet. Privatim praeterea fidem suam interponit, quam ille non minoris quam publicam  ducebat : talis ea tempestate fama de Cassio erat. —Bellum Iugurthinum C. Sallusti Crispi ^[1][2]

Fontes

3. Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber VII. Capitulum XXV. Versus 1 — duces